Zdobędą warownie swych nieprzyjaciół

Czytana w II niedzielę Wielkiego Postu historia Abrahama i Izaaka (Rdz 22:1-2. 9-13. 15-18) zapowiada historię innego Ojca i innego Syna: Ojca, który wydał swojego Syna na ofiarę, jak baranka, za nasze grzechy. Przypomni nam to czytanie liturgia w czasie Wigilii wielkanocnej.

Pan zapowiada Abrahamowi, że jego potomkowie zdobędą warownie swych nieprzyjaciół (Rdz 22:17). Na ikonach Zmartwychwstania Pańskiego widzimy Chrystusa, który depcze wyważone bramy Otchłani, On, potomek Abrahama.

Lekceważenie

Po co ogłaszać, że spowiedź jest na każdej mszy albo pół godziny przed mszą, kiedy w konfesjonale kapłana nie ma?

Organy

Wciąż trzeba przypominać organistom, że w Wielkim Poście grać na organach można tylko dla podtrzymania śpiewu. Nie ma miejsca na solówki i długie przygrywki.

Czułem, czułem, że tak będzie (chociaż psy nie wyły)

Zdecydowałem się pójść na parafialne rekolekcje. Akt pewnego heroizmu: nie byłem na takich rekolekcjach od lat, mam z nimi złe wspomnienia, do tego te rekolekcje głosi jezuita, a z jezuitami mam również złe wspomnienia. Ale poszedłem. I... zdenerwowałem się. Rekolekcjonista zmienia teksty mszału, tu coś doda, tam użyje innego sformułowania. Do tego zamiast przeznaczonej na dany dzień perykopy ewangelicznej wybrał inną, która mu pasowała pod kazanie. A przecież tak nie wolno! Dlaczego? Dlaczego tak się lekceważy liturgię? Może to normalne u jezuitów?

Kolejne złe skojarzenie z jezuitami i z parafialnymi rekolekcjami.

Na drodze ku Wielkanocy

Czytania z wczorajszej niedzieli (Rdz 9:8-15 i 1 P 3:18-22) przypomniały nam historię Noego. To z jednej strony pierwszy etap przypominania historii zbawienia, jakie ma miejsce w niedziele Wielkiego Postu, a z drugiej przypomnienie tajemnicy chrztu, który, jak wody potopu, niesie śmierć grzechom i występkom, a daje początek cnotom (cf. modlitwa na poświęcenie wody chrzcielnej w czasie Wigilii wielkanocnej). Św. Piotr łączy chrzest z dziejami Noego, ale też i ze Zstąpieniem do Otchłani i Zmartwychwstaniem Pana. Takie spojrzenie przygotowuje nas już do świąt paschalnych.

Bez ludzi

I był na pustyni 40 dni doświadczany przez szatana, i był z dzikimi zwierzętami, i aniołowie usługiwali Mu (Mk 1:13).

Był bez ludzi, tylko aniołowie i dzikie zwierzęta. Może to miał na myśli prorok, kiedy pisał o objawieniu się Pana między dwoma zwierzętami (Ha 3:2 LXX)?

Umartwienia są bez sensu

Jeśli rozdam na jałmużnę całą moją majętność, i ciało wydam na spalanie, lecz nie mam miłości, nic mi to nie da. Wszystkie umartwienia mają sens tylko wtedy, kiedy dokonywane są z miłości do Boga.

Jak zwykle

Środa Popielcowa. Tym razem na Służewie. Akt pokuty we mszy, wprowadzony słowami: Na początku tej mszy, jak zwykle, przeprośmy Boga za nasze grzechy – chociaż dzisiaj się go opuszcza, bo jest posypanie głów popiołem. Kazanie rozwlekłe i nudne. Może to też umartwienie.


O Popielcu pisałem już wiele razy, można wyszukać w tagach po prawej stronie.

“Re-reading George MacDonald critically filled me with distaste”

Tak uważał Tolkien, i muszę się z nim zgodzić. Przeczytałem Lekką księżniczkę i inne baśnie i nic ciekawego w tych baśniach nie znalazłem. Złoty klucz czytałem dawno temu po angielsku, już wtedy nie podobały mi się rybki, proszące, aby je zjeść... Lekka księżniczka jest potwornie nudna, a Serce olbrzyma dosyć banalne.

Stopy i usta

Usłyszane dziś w kazaniu: zbliżamy się do Jezusa, aby ucałować Jego stopy, a On nas podnosi i całuje w usta. Tak miał mówić spowiednik królowej Jadwigi. Ten pocałunek w usta znaczy: jesteś dla Mnie ważny, masz dla Mnie wielką wartość.

Sent from my tablet. We are Borg. You will be assimilated.

Gaudeamus omnes in Domino

Dziś dzień św. Agaty, która spodobała się Panu przez zasługi dziewictwa i męczeństwa. Kiedyś w jej dzień msza zaczynała się introitem zapożyczonym z liturgii greckiej. Teraz, jeśli dobrze pamiętam, ma tylko własną kolektę, a reszta z tekstów wspólnych.

Sent from my tablet. We are Borg. You will be assimilated.

Szczęśliwy Symeon

Senex Puerum portabat, Puer autem senem regebat; quem Virgo peperit, et post partum Virgo permansit: ipsum quem genuit, adoravit.

Starzec nosił Dziecko, Dziecko zaś starcem rządziło; zrodziła Je Dziewica, i po zrodzeniu Dziewicą pozostała: Temu, którego zrodziła, cześć oddała.

To antyfona na dzisiejsze święto Ofiarowania Pańskiego, czy dokładniej: Przedstawienia Jezusa w świątyni, święto ciche i pokorne. Ostatni raz zaśpiewamy w tym roku kolędy, usłyszymy o mieczu boleści, który ma przeszyć serce Maryi Panny, i myśli już skierujemy ku tajemnicy paschalnej.

O złotowłosych

Przeczytałem na nowo Świat Rocannona Ursuli K. Le Guin. Bardzo lubię tę książkę, może dlatego, że to sf w scenerii fantasy.