Veni, iuvamen saeculi,
sordes aufer piaculi,
ac visitando populum
poenae tolle piaculum.
Veni, stella, lux marium,
infunde pacis radium;
rege quodcumque devium,
da vitam innocentium.
O verae spes laetitiae,
nostrae portus miseriae,
nos iunge caeli curiae
ornatos stola gloriae.
Tacyt pisze, że w Germanii jest pewne źródło, kto się z niego napije wody, w ciągu dwóch lat straci wszystkie zęby. A teraz ludzie mówią, że wszyscy, którzy się szczepili przeciw Covid-19, za dwa lata umrą. Ale jak to? Tak wszyscy jednocześnie, na całym świecie?
Obraz krainy umarłych w dzisiejszej lekcji z Księgi Hioba jest bardzo kuszący, chociaż kojarzy się też trochę z Ziemiomorzem:
Teraz bym spał, wypoczywał,
odetchnąłbym w śnie pogrążony
z królami, ziemskimi władcami,
co sobie stawiali grobowce,
wśród wodzów w złoto zasobnych,
których domy pełne są srebra.
Tam niegodziwcy nie krzyczą,
spokojni, zużyli już siły.
Tam wszyscy więźniowie bez lęku,
nie słyszą już głosu strażnika;
tam razem i mały, i wielki,
tam sługa jest wolny od pana. (Hi 3:13-19)
A w 735 roku 25 maja była wigilia Wniebowstąpienia, wiemy to z opisu śmierci dzisiejszego patrona, św. Bedy Czcigodnego. Czyli Wielkanoc musiała być późna.
W okresie wielkanocnym modlitwy były krótsze, jak Regina caeli. A dziś znowu Angelus wymaga więcej wysiłku i czasu. Wracamy do doczesności.
Duch Święty zbawia i uzdrawia, jak nam dzisiaj przypomina św. Cyryl Jerozolimski w modlitwie godzin. Niech zbawi i uzdrowi mnie, grzesznego.
Z hymnu jutrzni: Patris praesentans vultibus / victricis carnis gloriam. Chrystus przedstawia Ojcu zwycięską chwałę ciała, tego ciała, które wziął z Maryi Dziewicy, które cierpiało na krzyżu, umarło, zostało pogrzebane i zmartwychwstało. Przedstawia Ojcu coś bardzo konkretnego, dotykalnego. I nas taka chwała czeka.
Błogosławiony jesteś na sklepieniu nieba, alleluja.
Dziś mamy uroczystość Matki Bożej Łaskawej, Patronki Warszawy. Nie do spłacenia jest mój dług wobec Ciebie, Matko, a jak pomogłaś mi kiedyś cudu dokonując, tak wspomóż i dzisiaj, boś Ty wszechmocą błagającą.
Jasna świątynio Bożej obecności,
Arko przymierza Stwórcy i stworzenia,
Tyś naszą twierdzą, nigdy niezdobytą
przez wrogą przemoc.
To dla mnie niezmiennie św. Karadok (+1124). Był harfiarzem na dworze walijskiego księcia, i zajmował się też jego psami. Pewnego razu je zaniedbał, nie pamiętam już, czy uciekły, czy coś innego się z nimi stało, i wtedy Karadok porzucił dwór (i gniew księcia) i został mnichem. Jestem pewny, że nie zaniedba już żadnego psa.
Huanowi coś się odmieniło, bo wyprowadza teraz na drogi, którymi dotąd właściwie nie chodził. I nie są to wcale najkrótsze trasy. Tyle że sika wciąż jak suka.
W każdym razie, jej sedno jest takie: św. Florian chroni mnie nie tylko przed pożarami, ale i przed oszustami. Po drodze jest jeszcze wierszyk Brzechwy o strażakach.
Dobrze jest mieć przyjaciół w niebie.
Fac nos innocuam, Ioseph, decurrere vitam: sitque tuo semper tuta patrocinio. Alleluia.
Matko nasza, św. Tereso, któraś powiedziała, że nasze psy przemówią za nami na Sądzie Ostatecznym, także wstawiaj się za nami razem ze św. Josefem, którego tak kochałaś i czciłaś na ziemi.
