Apokaliptyczna prefacja

Semper vivit occisus (praefatio paschalis III)

Zawsze żyje jako Baranek zabity.

[Christ is] the Lamb, once slain, who lives for ever.

*   *   *

Jak widać, w łacińskim tekście prefacji nie ma wzmianki o Baranku. Skąd się tam wziął w polskim przekładzie? Myślę, że tłumacze inspirowali się fragmentem z Apokalipsy: et vidi et ecce in medio throni et quattuor animalium et in medio seniorum agnum stantem tamquam occisum (Ap 5:6). To wizja Baranka, który stoi między tronem Boga a tronami 24 starców: stoi, a jednak wydaje się być zabity, dosłownie: zarżnięty na ofiarę. Stoi przed Bogiem, bo zawsze żyje po swym chwalebnym Zmartwychwstaniu, a jednak nosi wciąż pięć chwalebnych ran, znak swojej śmierci, o czym przypomina też paschał. Co ciekawe, grecki tekst opisuje Baranka w perfectum, czyli w tym czasie, który wyraża obecny skutek działania dokonanego w przeszłości, stąd jest to tzw. czas statyczny, wyrażający trwały stan. Poza czasem i przestrzenią, w niebie, wszystko jest teraźniejszością, jest stałe.

--

As you can notice, in the Latin text there is no lamb. How did the translators come to the Lamb, then? I think that they had in mind this fragment from the Revelation: et vidi et ecce in medio throni et quattuor animalium et in medio seniorum agnum stantem tamquam occisum (Revelation 5:6), vision of the Lamb standing between the throne of God and thrones of the twenty four elders, standing yet seeming to have been sacrificed, as the original, i.e. Greek, text tell us. He stands before God since he lives for ever after his glorious Resurrection. But he still bears five glorious wounds, the sign of his death and sacrifice as can be seen on the paschal candle. What is interesting, the Greek texts describes the Lamb, both his standing and being slaughtered, using the Perfect tense, the one that expresses the result of a past action, so it's called the stative tense. It is all the present, there, in heaven, beyond time and space, all is stative.