Filologii uczyło mnie trzech Jerzych, ale tylko jednego z nich dobrze wspominam: doktora Jerzego Mańkowskiego. Uczył nas greki i literatury greckiej, ale też uczył nas uczenia się i uczenia innych. (Na pozostałych dwóch Jerzych spuśćmy zasłonę litościwego milczenia.) Dziś dzień św. Jerzego.
To prawda, że niewiele wiemy o tym świętym, jego żywot budzi zastrzeżenia historyków; niektórzy przypuszczają, że może nawet wcale nie istniał, jest tylko pobożną legendą... Ale czczony jest na tylu ikonach, jest też patronem Anglii, zatem należy mu się wpis.
To prawda, że niewiele wiemy o tym świętym, jego żywot budzi zastrzeżenia historyków; niektórzy przypuszczają, że może nawet wcale nie istniał, jest tylko pobożną legendą... Ale czczony jest na tylu ikonach, jest też patronem Anglii, zatem należy mu się wpis.
Na ogół wszyscy kojarzą Jerzego jako tego, który walczył ze smokiem. Podam tutaj inny fragment jego „biografii”, z dawnego martyrologium. To scena bezpośrednio poprzedzająca męczeństwo Jerzego, o którym szczegółowo pisał już nie będę: mało to przyjemne, m. in. kąpiel w roztopionym ołowiu i wsadzenie do rozgrzanego, metalowego „konia”. Raczej trudne do naśladowania, zwłaszcza w obecnych czasach, kiedy wiemy, jak trujący jest ołów. (I w skupach złomu chyba trudno go uświadczyć...)
Namiestnik Dacjan poddał różnorodnym torturom chrześcijan, aby zmusić ich do oddania czci bałwanom. Jerzy, widząc ich udręki, rozporządził całym swym majątkiem, złożył strój żołnierski, a a przywdziawszy szatę chrześcijańską, wpadł pomiędzy tych, co składali bożkom ofiary, i powiedział: „Wszyscy bogowie pogan to demony: Pan zaś stworzył niebiosa.” Na to namiestnik: „Na jakiej podstawie tak twierdzisz? Powiedz, skąd jesteś, jak się nazywasz?” Odpowiedział: „Jestem chrześcijaninem, zwą mnie Jerzy; urodziłem się i służyłem w armii w Kapadocji. Ale wszystko porzuciłem, aby służyć Chrystusowi, który jest Bogiem niebios.”
Podobną decyzję podjął i św. Marcin: także porzucił armię – zdezerterował (nie tylko on jeden pośród świętych), i zaczął służyć jedynemu prawdziwemu Królowi, Chrystusowi.
Córki jerozolimskie, przyjdźcie i zobaczcie męczenników w koronach, którymi uwieńczył ich Pan w dniu uroczystym, w dniu radosnym, alleluja. (Ant. ad Magnificat)
Namiestnik Dacjan poddał różnorodnym torturom chrześcijan, aby zmusić ich do oddania czci bałwanom. Jerzy, widząc ich udręki, rozporządził całym swym majątkiem, złożył strój żołnierski, a a przywdziawszy szatę chrześcijańską, wpadł pomiędzy tych, co składali bożkom ofiary, i powiedział: „Wszyscy bogowie pogan to demony: Pan zaś stworzył niebiosa.” Na to namiestnik: „Na jakiej podstawie tak twierdzisz? Powiedz, skąd jesteś, jak się nazywasz?” Odpowiedział: „Jestem chrześcijaninem, zwą mnie Jerzy; urodziłem się i służyłem w armii w Kapadocji. Ale wszystko porzuciłem, aby służyć Chrystusowi, który jest Bogiem niebios.”
Podobną decyzję podjął i św. Marcin: także porzucił armię – zdezerterował (nie tylko on jeden pośród świętych), i zaczął służyć jedynemu prawdziwemu Królowi, Chrystusowi.
Córki jerozolimskie, przyjdźcie i zobaczcie męczenników w koronach, którymi uwieńczył ich Pan w dniu uroczystym, w dniu radosnym, alleluja. (Ant. ad Magnificat)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz