Laetare

Laetitia Ierusalem. Możemy wziąć Ierusalem za genetivus subiectivus albo genetivus obiectivus: Jeruzalem się cieszy albo Jeruzalem jest źródłem radości. Jedno i drugie jest dziś w liturgii: introit Laetare Ierusalem i psalm 137 (136): Niech mi język przyschnie do gardła... jeśli nie wyniosę Jeruzalem ponad wszelką radość moją

--

Laetitia Ierusalem. Ierusalem can be here either genetivus subiectivus or genetivus obiectivus: Jerusalem rejoices or Jerusalem is our joy. Both are present in liturgy today: Introit starts with Laetare Ierusalem, and responsorial psalm 137 (136) says: O let my tongue cleave to my mouth... if I prize not Jerusalem above all my joys.