Jak napisano w Piśmie, po swojej Męce Jezus przez czterdzieści dni ukazywał się swoim Apostołom (cf. Dz 1:3). Dziś jest właśnie dzień czterdziesty, dzień święty, kiedy Pan wstąpił do nieba i zasiadł po prawicy Ojca, jak wyznajemy w Credo. To dzień wielkiej radości z chwały Jezusa, który jest Głową Kościoła, zatem Jego chwała rozjaśnia cały Kościół. Ciesz(y)my się, że Jezus poszedł do Ojca (cf. J 14:28), że pełen chwały, jako Wszechwładca, zasiada po Jego prawicy i wstawia się za nami, ukazując Ojcu znaki swej męki i śmierci, pięć ran, zachowanych po Zmartwychwstaniu. Radość z chwały Jezusa, pozbawiona egoizmu, czysta, pełna zachwytu, że On, najpiękniejszy spośród synów ludzkich (Ps 45 [44]:3) zasiada po prawicy Boga na tronie, który trwa na wieki (cf. Ps 45 [44]:7).
Starożytny hymn nieszporów, Iesu, nostra redemptio, streszcza w sobie całe paschalne dzieło zbawienia i stawia nam przed oczyma trzy ikony. Kolejne bowiem zwrotki tego hymnu mówią o krzyżu i śmierci Pana za nasze grzechy, o Jego zstąpieniu do Otchłani, do świata zmarłych, i o Jego wstąpieniu do nieba, do chwały Ojca. Jeden z najcenniejszych hymnów, jakie zna liturgia łacińska.
Starożytny hymn nieszporów, Iesu, nostra redemptio, streszcza w sobie całe paschalne dzieło zbawienia i stawia nam przed oczyma trzy ikony. Kolejne bowiem zwrotki tego hymnu mówią o krzyżu i śmierci Pana za nasze grzechy, o Jego zstąpieniu do Otchłani, do świata zmarłych, i o Jego wstąpieniu do nieba, do chwały Ojca. Jeden z najcenniejszych hymnów, jakie zna liturgia łacińska.
Wstępuję do Ojca mojego i Ojca waszego, Boga mojego i Boga waszego, alleluja (cf. J 20:17)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz