Niektóre wiersze Krzysztofa Kamila Baczyńskiego brzmią niemal jak walijski Mabinogion, stawiają przed oczy obrazy jak z Mabinogion, z jego barwami, lasami, zwierzętami i ową aurą tajemniczości, tak typową dla średniowiecznej literatury walijskiej. Są jak wizje Annwfn, Innego Świata. Wybrałem trzy przykłady z poezji Baczyńskiego.
Tam jest zawsze jesień,
pod krużgankiem drzew
zbiera złote jabłka
różowawy lew.
Tam jest zawsze zima,
w chmur lodowy łuk
modry łoś unosi
gałąź białych snów.
Tam jest zawsze wiosna,
na dymiącą ruń
ptak zielony zrzuca
skrzydła rudych łun.
Tam jest zawsze lato,
od zmarszczonych rzek
żółty niedźwiedź zwraca
ryty w miodzie łeb.
~ ~ ~
Oto dźwierze wiatrem rozwarte na
przestrzał,
kute w ciężkim metalu powietrza,
ponad nimi dzwony liliowe, nad niemi
drzew korony jak zielone ręce ziemi.
A nad furtą chodzi niby paw
herb w koronie z purpurowych traw.
Wozem ani karetą tam nie zajedziesz,
bo do dworu nie droga – strumień
wiedzie,
po nim złote łabędzie – w ich
biegu
sercem spłyniesz – i staniesz na
brzegu.
~ ~ ~
Na polanie białe łanie
w tańcu niosły ciała strąk.
Jedna wiodła je błękitna,
jakby rzeźba wodnych rąk.
Tak cieniami niosły trzepot,
tak w nie słońce nikło blaskiem,
że stawały się jak cienie
drzewem, wodą, liściem, piaskiem.
A za nimi strzelec tropiąc
zgubił łuk,
nie wiązane cieniem stopy
kładł w kurzawę chmur.
Trwał szelestem, w taniec nikł,
zmieniał ręce w wiotkość leszczyn,
ni mu ptak spod stopy tryśnie,
ni mu gałąź nie zatrzeszczy,
kiedy wznosi modry lot
potrącając liści strop.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz