Co lubię

Przez wzgląd na moich nauczycieli (i nie mam tu na myśli tylko filologów; kto może, ten zrozumie) powinienem mówić, że mój ulubiony fragment „Iliady” to IX:502-514. Owszem, piękny to fragment, piękna – rzec można – przypowieść, ale inne są fragmenty „Iliady”, które do najdroższych mi należą. Chociażby ten, mówiący o nieuniknionym (dla każdego) losie:

ἀλλ᾽ ὅτε δὴ τὸ τέταρτον ἐπὶ κρουνοὺς ἀφίκοντο,
καὶ τότε δὴ χρύσεια πατὴρ ἐτίταινε τάλαντα,

ἐν δ᾽ ἐτίθει δύο κῆρε τανηλεγέος θανάτοιο,
τὴν μὲν Ἀχιλλῆος, τὴν δ᾽ Ἕκτορος ἱπποδάμοιο,
ἕλκε δὲ μέσσα λαβών· ῥέπε δ᾽ Ἕκτορος αἴσιμον ἦμαρ,
ὤιχετο δ᾽ εἰς Ἀΐδαο, λίπεν δέ ἑ Φοῖβος Ἀπόλλων.
Πηλεΐωνα δ᾽ ἵκανε θεὰ γλαυκῶπις Ἀθήνη (XXII:208-214)

I jeszcze jeden, fragment rozmowy Posejdona z Apollonem, dwóch nieśmiertelnych bogów, o życiu śmiertelnych ludzi:

ἐννοσίγαι᾽ οὐκ ἄν με σαόφρονα μυθήσαιο
ἔμμεναι, εἰ δὴ σοί γε βροτῶν ἕνεκα πτολεμίξω
δειλῶν, οἳ φύλλοισιν ἐοικότες ἄλλοτε μέν τε

ζαφλεγέες τελέθουσιν ἀρούρης καρπὸν ἔδοντες,

ἄλλοτε δὲ φθινύθουσιν ἀκήριοι. ἀλλὰ τάχιστα

παυώμεσθα μάχης· οἳ δ᾽ αὐτοὶ δηριαάσθων. (XXI:462-467)