Dzisiejsza antyfona do pieśni Zachariasza w polskim przekładzie zupełnie nie wskazuje na swoje biblijne pochodzenie: Mesjasz zasiądzie na tronie Dawida i będzie panował na wieki, alleluja.
Tymczasem po łacinie jest to wyraźne nawiązanie do Księgi Izajasza 9:6, w wersji Wulgaty – jest to fragment czytany na nocnej mszy Bożego Narodzenia (czyli pasterce): Super solium David et super regnum eius sedebit in aeternum, alleluia. (Na tronie Dawida, nad jego królestwem, będzie zasiadał na wieki.) Lubię słowo solium (chociaż na to nie wygląda, pokrewne z czasownikiem sedere), pojawia się też w pieśni Anny, matki Samuela: Pan podnosi z prochu biedaka, aby zasiadał wraz z książętami i solium gloriae teneat, otrzymał stolicę chwały. Ten tekst jest też źródłem do antyfony nieszpornej z III niedzieli Adwentu.
Augustyn pisze, że Bóg nie zesłał dla naszego zbawienia jakiegoś anioła czy archanioła, ale Jedynego Syna. Akurat wczoraj przeglądałem homilie Ælfrica, i w jednej z nich dokładnie takie samo sformułowanie się pojawia. Co wskazuje na doskonałą znajomość Ojców w Anglii X wieku.
Tymczasem po łacinie jest to wyraźne nawiązanie do Księgi Izajasza 9:6, w wersji Wulgaty – jest to fragment czytany na nocnej mszy Bożego Narodzenia (czyli pasterce): Super solium David et super regnum eius sedebit in aeternum, alleluia. (Na tronie Dawida, nad jego królestwem, będzie zasiadał na wieki.) Lubię słowo solium (chociaż na to nie wygląda, pokrewne z czasownikiem sedere), pojawia się też w pieśni Anny, matki Samuela: Pan podnosi z prochu biedaka, aby zasiadał wraz z książętami i solium gloriae teneat, otrzymał stolicę chwały. Ten tekst jest też źródłem do antyfony nieszpornej z III niedzieli Adwentu.
Augustyn pisze, że Bóg nie zesłał dla naszego zbawienia jakiegoś anioła czy archanioła, ale Jedynego Syna. Akurat wczoraj przeglądałem homilie Ælfrica, i w jednej z nich dokładnie takie samo sformułowanie się pojawia. Co wskazuje na doskonałą znajomość Ojców w Anglii X wieku.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz