„Ale Ty, Matko, nie myślisz źle o nas, zawsze tych, co się potkną obronić gotowa”

Jutro w Warszawie uroczystość Najświętszej Maryi Panny Łaskawej, patronki miasta. W hymnie brewiarzowym modlimy się: Tyś naszą twierdzą nigdy nie zdobytą przez wrogą przemoc (...) Ty zaś, miłosierna, łamiesz swą dłonią groty nieprzyjaciół Twojego ludu. Jej obraz, łamiącej strzały wrogów, znajduje się w kościele jezuitów na Starym Mieście.

Z osobistych względów ta uroczystość jest mi szczególnie bliska. Ale od obrazu Matki Bożej Łaskawej wolę ikonę – Matki Bożej Dońskiej. Ze wszystkich ikon świętej Dziewicy ta mi jest najbliższa. Przypisywana Teofanowi Grekowi, mniej znana niż Włodzimierska, ale dla mnie piękniejsza.

Święta dziewczynko z zapałkami
chroń nas przed staruchami
co płaczą że wszędzie zło
martwią się że nas okłamują
nie mówiąc nam o tym

a nas cieszy pole różowe
kiedy wschodzi zboże
nagietek który przekwita w październiku
pszczoły dokładnie złote
leszczyna co wydaje jednocześnie kwiaty i orzechy
spotykamy się z Matką Boską w ogrodzie
żyjemy z kundlem na co dzień
czujemy niewidzialne ręce
widzimy dalej
        i więcej    (ks. Jan Twardowski)

Thomas Merton pisał, że każdy nasz miesiąc należy do Matki Bożej. (Miał na myśli cystersów wprawdzie, ale myślę, że można to odnieść do nas wszystkich.) A ten miesiąc, w którym spotykamy Ją jako Pannę łaskawą, jest cały ogrodem.