W wigilię Wniebowstąpienia 735 roku odszedł do Pana Beda, mnich z podwójnego klasztoru Monkwearmouth-Jarrow. 25 maja Kościół obchodzi jego wspomnienie. Napiszę o Bedzie dzisiaj, bo jutro mnie chyba nie będzie na blogu.
Najbardziej znany jest Beda ze swojej „Historii kościelnej narodu angielskiego”, ale jest też autorem wielu biblijnych komentarzy, homilii, prac naukowych i poezji. W liturgii godzin używane są trzy jego hymny: na dzień świętych Młodzianków (28 XII), na męczeństwo św. Jana Chrzciciela (29 VIII) i na okres wielkanocny (hymn godziny czytań „Wesel się, niebo wysokie”). Wiadomo, że znał dobrze grekę, i korzystał z tej wiedzy przy pisaniu o Nowym Testamencie. Wykaz swoich dzieł podaje na zakończenie „Historii”, tam też zamieszcza krótką autobiografię:
Beda, sługa Chrystusa, kapłan klasztoru świętych Apostołów Piotra i Pawła, który znajduje się w Wearmouth i Jarrow. Urodziłem się na terenach należących do tego klasztoru, a gdy miałem lat siedem, troskliwi krewni oddali mnie na naukę najczcigodniejszemu opatowi Benedyktowi, a następnie [po śmierci Benedykta – M.L.M.] Ceolfriðowi. Od tego czasu całe moje życie spędziłem w tym klasztorze mieszkając, i oddałem się całkowicie rozważaniu Pisma. Zawsze miłe mi było albo uczyć się, albo nauczać, albo pisać, zachowując przy tym klasztorną dyscyplinę i codziennie śpiewając oficjum w kościele. W dziewiętnastym roku mego życia zostałem diakonem, w trzydziestym – kapłanem; udzielił mi obu święceń najczcigodniejszy biskup Jan, na polecenie opata Ceolfriða.
Najbardziej znany jest Beda ze swojej „Historii kościelnej narodu angielskiego”, ale jest też autorem wielu biblijnych komentarzy, homilii, prac naukowych i poezji. W liturgii godzin używane są trzy jego hymny: na dzień świętych Młodzianków (28 XII), na męczeństwo św. Jana Chrzciciela (29 VIII) i na okres wielkanocny (hymn godziny czytań „Wesel się, niebo wysokie”). Wiadomo, że znał dobrze grekę, i korzystał z tej wiedzy przy pisaniu o Nowym Testamencie. Wykaz swoich dzieł podaje na zakończenie „Historii”, tam też zamieszcza krótką autobiografię:
Beda, sługa Chrystusa, kapłan klasztoru świętych Apostołów Piotra i Pawła, który znajduje się w Wearmouth i Jarrow. Urodziłem się na terenach należących do tego klasztoru, a gdy miałem lat siedem, troskliwi krewni oddali mnie na naukę najczcigodniejszemu opatowi Benedyktowi, a następnie [po śmierci Benedykta – M.L.M.] Ceolfriðowi. Od tego czasu całe moje życie spędziłem w tym klasztorze mieszkając, i oddałem się całkowicie rozważaniu Pisma. Zawsze miłe mi było albo uczyć się, albo nauczać, albo pisać, zachowując przy tym klasztorną dyscyplinę i codziennie śpiewając oficjum w kościele. W dziewiętnastym roku mego życia zostałem diakonem, w trzydziestym – kapłanem; udzielił mi obu święceń najczcigodniejszy biskup Jan, na polecenie opata Ceolfriða.
W zakończeniu tej krótkiej noty o sobie samym Beda napisał: A Ciebie błagam, dobry Jezu, któryś mi łaskawie dał czerpać z rozkoszą słowa z Twej wiedzy pochodzące, abyś dał mi także, w dobroci Twej, dojść kiedyś do Ciebie, źródła wszelkiej mądrości, i zawsze trwać pozwolił przed obliczem Twoim.
Do samego końca Beda tłumaczył na ojczysty język Ewangelię według św. Jana; niestety, nie zachował się dla nas ten przekład. Ale mamy tzw. pieśń Bedy na łożu śmierci, w dialekcie northumbryjskim, a więc ojczystym dla niego. To jeden z trzech zachowanych w tym dialekcie fragmentów poezji.
Przed ową podróżą, która każdego z nas czeka,
Nikt nie jest tak mądry, by nie potrzebował
Pomyśleć, zanim stąd odejdzie,
Jaki dla jego duszy, dobry czy zły,
Po śmierci będzie wyrok.
Grób Bedy znajduje się w katedrze w Durham, jednej z najpiękniejszych katedr zachodniego świata. Umieszczono na nim cytat z komentarza Bedy do Apokalipsy: Chrystus jest Gwiazdą poranną; kiedy mija noc tego świata, przynosi on swym świętym obietnicę światła życia i otwiera dzień, który nie ma końca.
Beda Venerabilis
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz