W 1942 T.F. O’Rahilly opublikował książkę pt. The Two Patricks. Starał się w niej udowodnić, że świętych Patryków było dwóch: jeden, nazywany także Palladiuszem, był misjonarzem w Irlandii między 431 a 461, zaś drugi, młodszy, miał przybyć w 461, i umrzeć ok. 492. Książka była napisana niebywale błyskotliwie i uczenie, ale cóż, cała teza wywaliła się na argumentach lingwistycznych, dzięki prof. Kennethowi Jacksonowi. O’Rahilly nie zadał sobie trudu sięgnięcia do prac wcześniejszych uczonych, jak chociażby MacNeilla, który rozwinął tezy Sarauwa, dotyczące zapożyczeń łacińskich w irlandzkim – proces skomplikowany, co najmniej dwupoziomowy. Jako przykład posłużyć może samo imię świętego: po łacinie – Patricius. W pierwszym etapie zapożyczeń z łaciny imię to przyjęło formę Cothriche < *Quotricius < *Quatricius (tak to musieli wymawiać pierwsi Irlandczycy, niezdolni, jeśli można tak powiedzieć, do wymawiania ‘p’, i z lenicją ‘t’ i ‘c’). W późniejszym okresie, Patricius „przemienił się” w Padrig (współczesne Pádraig).
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz