W uroczystość Chrystusa Króla pojawia się w liturgii, w szczególny sposób, Jego królewski przodek, Dawid. Wspominamy w I nieszporach słowa anioła o Chrystusie, skierowane do Maryi: Pan Bóg da mu tron Jego ojca, Dawida, i będzie panował nad domem Jakuba na wieki, a Jego królestwu nie będzie końca, alleluja (ant. do Magnificat). W śpiewie przed Ewangelią pojawiają się wersety z Ewangelii św. Marka, słowa tłumy, który witał Jezusa w Niedzielę Palmową w bramach miasta Dawidowego, Jeruzalem: Błogosławiony, który przybywa w imię Pańskie, błogosławione królestwo ojca naszego, Dawida, które nadchodzi! (Mk 11:9.10).
To ostatnia niedziela liturgicznego roku. W pewien sposób jest już zapowiedzią Adwentu, zapowiedzią nadejścia Królestwa. W płynny sposób koniec roku przechodzi w jego początek: niektóre antyfony z dnia dzisiejszego pojawiają się też w liturgii adwentowej.
Dominus iudex noster, Dominus legifer noster, Dominus rex noster; ipse salvabit nos. Tak modli się Kościół dzisiaj w modlitwie przedpołudniowej, tak też modlić się będzie w II niedzielę Adwentu, w nieszporach.
Super solium David, et super regnum eius sedebit in aeternum, alleluia. Ta zaś antyfona z dzisiejszych nieszporów, którą bardzo lubię, w drugą środę Adwentu jest antyfoną do Benedictus (kiedyś już o niej pisałem).
To ostatnia niedziela liturgicznego roku. W pewien sposób jest już zapowiedzią Adwentu, zapowiedzią nadejścia Królestwa. W płynny sposób koniec roku przechodzi w jego początek: niektóre antyfony z dnia dzisiejszego pojawiają się też w liturgii adwentowej.
Dominus iudex noster, Dominus legifer noster, Dominus rex noster; ipse salvabit nos. Tak modli się Kościół dzisiaj w modlitwie przedpołudniowej, tak też modlić się będzie w II niedzielę Adwentu, w nieszporach.
Super solium David, et super regnum eius sedebit in aeternum, alleluia. Ta zaś antyfona z dzisiejszych nieszporów, którą bardzo lubię, w drugą środę Adwentu jest antyfoną do Benedictus (kiedyś już o niej pisałem).
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz