Wracając do Eliasza

Ponieważ nie podobają mi się hymny na dzień proroka Eliasza, jakie znaleźć można w polskiej wersji karmelitańskiej liturgii godzin (albo są to bardzo niezgrabne przekłady z łaciny, albo – co wydaje mi się bardziej prawdopodobne – twórczość rodzima), postanowiłem napisać własny.

Święty Eliaszu, przez kruki żywiony,

woda z potoku napojem twym była,

kiedy niebiosa Pan zamknął nad ziemią,

Bóg Izraela.

Jego tyś chwały obrońcą gorliwym:

ogień wezwałeś modlitwą na ziemię,

lud cały poznał, że Bogu żywemu

służyć należy.

W drogę ruszyłeś, by uciec przed gniewem

grzesznej królowej, i anioł ci pomógł;

Boga słyszałeś na szczycie Horebu

w cichym powiewie.

Jezus cię wezwał na świadka z Mojżeszem,

kiedy zajaśniał przed swymi uczniami,

abyś potwierdził, że On jest Mesjaszem,

z nieba zesłanym.

Boga żywego, wiernego na wieki,

który króluje nad niebem i ziemią:

Ojca i Syna, i Ducha Świętego,

pieśnią chwalimy. Amen.

(Nawiasem mówiąc, burza, która dziś przeszła nad Warszawą, była bardzo odpowiednia na dzień św. Eliasza.)