Oglądam
sobie niedawno wydane English Monastic Litanies of the Saints.
Wszystkie te litanie zawierają dwa wezwania, których brakuje w
litaniach późniejszych, zunifikowanych po rzymsku.
Otóż
jedno z tych wezwań brzmi: A caecitate cordis, libera nos, Domine.
Wybaw nas, Panie, od ślepoty serca.
Drugie:
Ut obsequium servitutis nostrae rationabile facias – jest to
nawiązanie do fragmentu z Listu do Rzymian (12:1), do którego
często odwoływał się, pisząc o liturgii, kard. Ratzinger.
Rationabile obsequium, λογικὴ λατρεία, rozumna służba (Boża), czy dokładniej:
oparta na Logosie, w Nim mająca swój wzór. Kiedyś o taką służbę,
o taką liturgię, błagano w litanii, potem o tym zapomniano, teraz
powrócił do tej myśli papież.
Natomiast
w litanii, używanej w klasztorze w Amesbury, pojawia się wezwanie
szczególnie mi drogie. Pośród wezwań o wybawienie, poprzez
Pańskie Wcielenie, narodzenie, mękę, śmierć, zmartwychwstanie,
wniebowstąpienie, jest i takie: Per descensionem tuam ad inferos,
libera nos, Domine. Wybaw nas, Panie, przez Twoje zstąpienie do
Otchłani, do świata podziemnego, do krainy zmarłych.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz