Cum sanctis tuis

Przyjdzie mój Bóg, Pan, i wszyscy święci wraz z Nim, pisał prorok Zachariasz (Za 14:5). Te słowa powtarza Kościół w I nieszporach nowego roku, w I nieszporach 1. niedzieli Adwentu. Podobnie pisał św. Paweł do Tesaloniczan, we fragmencie czytanym dziś w czasie mszy: przyjście (w greckim tekście: parousia) naszego Pana, Jezusa, ze wszystkimi Jego świętymi (1 Tes 3:13).

To drugie przyjście Jezusa, ostateczne, kiedy nastąpi sąd, jak zapowiadał psalmista (cf. Ps 96[95]:13; 98[97]:8). Różnie sobie wyobrażano to przyjście, różnie przedstawiano. Obrazy mogą budzić przerażenie, rozbawienie, zgorszenie, bojaźń Bożą...

Co ciekawe, o powtórnym przyjściu Pana wspominają tylko dwie modlitwy eucharystyczne (pomijam tu aklamacje po Przeistoczeniu, w których mowa o oczekiwaniu na Jego przyjście), chociaż Eucharystia jest par excellence momentem oczekiwania na Powrót Pana, zwróceniu się ku Niemu. Św. Hieronim, jeśli dobrze pamiętam, podkreślał, że szczególnie Wigilia wielkanocna postrzegana była jako „dobry” moment na ostateczne przyjście Pana.

Wracając do modlitw eucharystycznych: w 3. mowa o wspomnieniu zbawczej męki, cudownego zmartwychwstania i wniebowstąpienia Bożego Syna, i o oczekiwaniu na Jego drugie przyjście: praestolantes alterum eius adventum. Połączone są te dwa człony poprzez spójniki sed et: nie tylko wspominamy zbawcze dzieła, dokonane przez Jezusa, ale także czekamy na Jego powrót. Patrzymy na to, co było, ale myślimy i o tym, co będzie.

W 4. modlitwie eucharystycznej kapłan mówi o sprawowaniu pamiątki Odkupienia: wspomnieniu śmierci Chrystusa i zstąpienia do świata umarłych, wyznaniu Jego zmartwychwstania i wstąpienia do nieba, na prawicę Boga, i oczekiwaniu (dosłownie: wyglądaniu) Jego przyjścia w chwale (ipsius adventum in gloria), a wszystko to robiąc, ofiarujemy Bogu Ciało i Krew Chrystusa. Patrzymy na to, co Jezus zrobił, i czekamy na to, co zrobi, kiedy wróci w chwale.

Oczekujemy, wyglądamy Jego przyjścia, stoimy w oknie i patrzymy, czy już idzie. Adwent jest takim oknem.