I jeszcze pewnie kilka lat pomiędzy. Dziś jest dzień samobójcy, dzień, kiedy ciężar ciała, ciężar serca i ciężar ducha i duszy są dotykalne. za duże, aby można było je unieść. To jest dzień ciemności i krainy zapomnienia. To jest dzień umarłych, którzy nie wstają już z krainy umarłych. Tego nie da się powiedzieć, jak jest, czy co się dzieje, bo wszystko dzieje się tak bardzo szybko jak wtedy, kiedy życie podaje sobie ręce ze śmiercią. Jak wtedy, kiedy Pan otchłani i piekła, który żyje na wieki wieków, z niespotykanym pośpiechem rusza ku ziemi, a ona przed Nim drży i się trzęsie.
Jeszcze srebrny blask księżyca, co bladością pokrył lica, ale gwiazdy nieruchome. Kto widział, ten wie.
Liście opadłe z drzew, nagłym tchnieniem wiatru, poruszające się w jednej linii. Inne liście, nagle tańczące w kręgu, od tchnienia tego samego wiatru. jakby poprzedzały przyjście i pojawienie się jakiegoś boga, czarodzieja czy czarodziejki, jak chociażby znanej z arturiańskich mitów Nimueh.
Nie lubię różańca, wolę zamiast niego odmawiać litanię loretańską, chociażby w czasie spacerów z psem, i niezliczoną ilość Pod Twoją obronę dziennie. Ostatnio doszedłem do wniosku, że w litanii dziewice powinny iść przed wyznawcami, bo dziewice były już za czasów męczenników, i w dzień pierwszego świętego wyznawcy na Zachodzie, Marcina z Tours (prywatnie mojego patrona), czytamy, że chór dziewic w niebie śpiewa: Zostań z nami na wieki.
A tak przy okazji pomyślałem sobie, wspominając własne doświadczenia, że są i w internecie, na różnych forach, ludzie, którzy uważają za swój święty obowiązek wypowiadać się na każdy temat, nawet wtedy, kiedy nie mają o nim żadnego pojęcia.
