Daj nam radość

W kolektach okresu wielkanocnego pojawiają się prośby o radość: ze zmartwychwstania Jezusa, z chrztu, przez który jesteśmy włączeni w Jego zmartwychwstanie. Dzisiaj w kolekcie Kościół też prosi o radość, a nawet, w liczbie mnogiej, o duchowe radości, z powodu narodzenia św. Jana Poprzednika Pańskiego i Chrzciciela. Radość... niektórzy w ogóle jej nie doświadczają, albo w każdym razie bardzo rzadko. Przynieś nam radość, święty Janie, jak zawsze nam ją przynosisz w dniu twego narodzenia, od wieków niepamiętnych, niezależnie od tego, jakie szaleją wokół nas burze, jakie nas otaczają ciemności. Przyjdź z twą potężną modlitwą, i obdarz nas radościami, które swe źródło mają w Duchu.

Gubernator wszechmogący

W dzisiejszej kolekcie nie do końca prosimy, aby Bóg nie odmawiał nam swojej opieki. Dokładnie mówimy: Nigdy nie pozbawiasz swego kierownictwa tych, których umacniasz w swojej miłości. Kierownictwo, gubernatio, od gubernator, sternik. Mamy więc obraz wyjątkowo odpowiedni do dzisiejszej Ewangelii o burzy na morzu. Oto Bóg jak dobry sternik kieruje naszą łodzią po wzburzonym morzu. Jest jednak jeden warunek: musimy Go kochać.

22:50

Przesilenie letnie w tym roku wyjątkowo wcześnie, bo już dzisiaj, o 22:50. Jasno wszędzie, ciepło wszędzie, co to będzie? Co to będzie...

Usta milczą, dusza śpiewa

Oczyma wyobraźni widzę mszę pożegnalną jego ekscelencji arcybiskupa metropolity krakowskiego. Chór śpiewa antyfonę na wejście: Bo trzeba mieć nadzieję, że biznes się opłaci, że będzie z niego zysk... Arcybiskup w homilii: Przychodziłem do Kościoła krakowskiego z wielką nadzieją, i ta nadzieja się spełniła. A kiedy w kasie forsa, to sukces pierwsza klasa...

Na osiołku

Piękne jest dzisiejsze brewiarzowe opowiadanie o Deborze i Baraku. (Szkoda, że w Polsce nie używa się tego imienia.) Debora poszła z Barakiem na bitwę, czy może raczej, pojechała. Widzę ją, jak jedzie na osiołku (bo chyba nie na wielbłądzie), razem z wojskiem.

Bardzo krótko

Rillen dotarła do tekstu z 12. wieku, Vitis mystica, przypisywanego św. Bernardowi, w którym prawdopodobnie po raz pierwszy pojawia się motyw przebitego Serca Jezusa, raz w sposób niewidzialny naszymi grzechami, i drugi raz włócznią. Bardzo to ciekawe, jak i dlaczego autor tego dzieła wpadł na taki pomysł.

Letnie przesilenie

Coś jest nie tak: nie było jeszcze letniego przesilenia, a słońce już odczuwam jako gasnące, a nie rosnące. Tak jakby to był już sierpień. I to jest coś złego. Ja wprawię słońca nie lubię, ale jednak je odczuwam astronomicznie z porami roku. A tu coś jest nie tak.

Może serce, może tylko prawy bok

Jezu Chryste, mój ukochany,
Któryś na Krzyżu umarł,
Ze wszystkich sił Cię proszę, błagam,
Przez dwie i trzy Twe rany,
By miłość Twoja mogła mocno
Tak przeszyć serce moje,
Jak w Twoje Serce wbita włócznia,
Gdy śmierć poniosłeś za mnie. (anonim ang., 14. wiek)

Jeśli jednak był to tylko prawy bok, to jest to nawiązanie do wizji Ezechiela i strumienia żywej wody, wypływającej z prawej strony świątyni, jak o tym śpiewamy w czasie wielkanocnym. Woda żywa, dająca życie, woda, o której i sam Jezus mówił, cytując Pismo w cytacie, którego w Piśmie nie ma: strumienie wody żywej popłyną z jego wnętrza. I jeszcze prorok Zachariasz, który mówi o strumieniach, wypływających ze źródła w Jerozolimie.

Skąd się zatem wzięło w liturgii Kościoła i w duchowości przebite Serce? Od Jana Eudesa, czy jeszcze wcześniej? Może u Bernarda z Clairvaux?  Kto rozwiąże tę szaradę, że zacytuję Elronda?

Szczodrobliwość skrzynki pocztowej

Dziś w parafii odpust, św. Antoniego z Padwy. Pani C. wyjątkowo zdążyła na początek mszy, pewnie dlatego, że wybierała się na czerwcowe, które jest pół godziny przed mszą. Zatem na czerwcowe, które zaczyna się o 17:30, pani C. wychodzi o 17:45, i tym samym zdąży na mszę o 18:00. Ja zaś w przesyłce znowu otrzymałem gratis – tym razem o świadkach Jehowy. Zastanawiam się, czy nie będzie znakiem chrześcijańskiego miłosierdzia i szczodrobliwości wkładanie tych gratisów do skrzynki pocztowej pani C. Niech kobieta ma trochę obroku, jak mawiał ks. Skarga, duchowego, skoro normalnie przychodzi do kościoła po ewangelii. Nie wiem wprawdzie, jakim duchowym obrokiem może być książka o Janie Pawle II, a tym bardziej o świadkach Jehowy, ale kto wie, może akurat pani C. zasmakuje...

Dwugłos z krainy umarłych

Bóg wyzwoli moją duszę z krainy umarłych, zabierze mnie do siebie (Ps 49:16). Te słowa wypowiadać mogły dwie osoby. Pierwsza z nich to Jezus, przebywający po swej śmierci w Otchłani, Hadesie, czyli krainie umarłych. Modli się On do Ojca, aby Go stamtąd wyprowadził przez zmartwychwstanie. Druga to praojciec Adam i wszyscy sprawiedliwi zamknięci w krainie umarłych i czekający na wybawienie przez misterium paschalne Chrystusa Pana.

Godnie i uroczyście

Uczcijmy dziś godnie i uroczyście, przez sprawowanie liturgii, św. Barnabę, któremu św. Paweł kult ukradł, i niegodziwie go potraktował. A to przecież dzięki Barnabie Paweł poznał Piotra, Jana i Jakuba, i wszedł do Kościoła jerozolimskiego. A Paweł go potem tak niegodziwie potraktował.

Wszyscy już pewnie wiedzą, że nie lubię św. Pawła. Ale nigdzie nie jest nakazane, abyśmy każdego świętego lubili. Nie z każdym musimy się przyjaźnić.

Pośredniku Boski

Kiedy ludzie śpiewają w czasie nabożeństw czerwcowych, po litanii,  że Jezus jest Pośrednikiem Boskim, prawdopodobnie nie wiedzą, że modlą się słowami 1Tm 2:5. Tam Jezus nazwany jest μεσίτης, Tym, który stoi  pośrodku, pomiędzy Bogiem a ludźmi. To jedno z najważniejszych Jego określeń, bo odnosi się do Jego śmierci i zmartwychwstania, do misterium paschalnego. Jezus, prawdziwy Bóg i prawdziwy człowiek, który przeszedł przez śmierć i zmartwychwstał w ciele– umarł jako człowiek, zmartwychwstał jako Bóg – widzi wszystko, jeśli można tak powiedzieć, z dwóch stron: z perspektywy Boga i z perspektywy człowieka. I dlatego od Boga może dawać nam łaski, a od człowieka zwracać się do Boga z prośbą o te łaski. Jak śpiewamy w responsorium Wielkiego Piątku: przez Niego mamy wszyscy dostęp do Ojca.

Być może piszę tu sprawy oczywiste, przepraszam więc tych, którzy niczego w tym tekście dla siebie nie znaleźli.

Serce Maryi, domie Słowa

Takie wezwanie pojawia się w litanii do Niepokalanego Serca Maryi, którą ułożył św. John Henry Newman. Jedno z najpiękniejszych wezwań. W angielskim brewiarzu, w hymnie przeznaczonym na dzisiaj, Maryja jest nazwana shelter of the Word. Nie wiem, może to cytat z Newmana. Dom Słowa, mieszkanie Słowa, schronienie Słowa. Które to Słowo także w naszych sercach powinno znaleźć dom. Christ, make a stay in my heart.

Odrobina herezji

Mówimy, że Serce Jezusa zostało przebite włócznią. Ale popatrzcie na krucyfiksy, krzyże i obrazki z Ukrzyżowanym: rana po włóczni jest po prawej stronie. W zeszłym roku mieliśmy w nowicjacie prawdziwego lekarza, i on powiedział, że, jeżeli Jezusowi wbito włócznię w prawy bok, to on nie umie sobie wyobrazić, jak w takiej sytuacji przebito Serce Pana. Ewangelia też mówi tylko o boku, pleura, Jezusa.

Serce, przybytku Boga Najwyższego

Nie czcimy jednego mięśnia Jezusowego, ale całe Jego człowieczeństwo, które ten mięsień, złożony z tkanek poprzecznie prążkowanych, uosabia i wyraża. Serce jako siedziba uczuć i rozumu, ośrodek całego człowieka, jego centrum, tak to widzieli Izraelici. Człowieczeństwo Jezusa jest w nierozerwalny, istotowy sposób połączone z Jego Bóstwem. Cały więc Jezus jest Synem Bożym i Synem Człowieczym jednocześnie, i jako takiego Go czcimy na nabożeństwach czerwcowych.

Przybytek Boga: miejsce, gdzie Bóg doznaje najdoskonalszej chwały, najdoskonalszego uwielbienia. Jezus całym sobą oddał cześć Ojcu aż do momentu, kiedy wydał ostatnie tchnienie na krzyżu. Ojciec zaś przyjął to uwielbienie, kiedy swojego Syna wskrzesił z martwych. Może zamiast Tajemnica wiary po Przeistoczenie lepiej byłoby mówić Mysterium paschale?

Kupiłem książkę, dostałem gratis 😶

Muzyka Ainurów

Słucham właśnie, nieco trudne dla ucha, ale kojarzy mi się z Muzyką Ainurów.

Psalmista i astronomia

W psalmie 81:4 śpiewamy: Zadmijcie w róg w czas nowiu, w czas pełni, w nasz dzień uroczysty. A przecież pełnia i nów to dwie zupełnie różne  noce, dwa krańce cyklu księżyca, i odległe od siebie, jeżeli się nie mylę, o ponad 8 dni, czyli ponad tydzień, który mógłby być świętem w Izraelu. Dlaczego więc psalmista wymienia je jednym tchem, jakby były tym samym czasem, tą samą nocą, tym samym świętem?

 

Test nowej czcionki.

Advenerunt aquae usque ad animam meam