Gdy słońce zachodzi, Kościół rozpoczyna wigilię, czyli czuwanie przed Zaśnięciem i Wzięciem do nieba Maryi Dziewicy, przed Jej Paschą, czyli przejściem (stąd transitus w tytułach apokryfów o odejściu Dziewicy z tej ziemi) z tego życia do życia wiecznego. W nieszporach wigilijnych pobrzmiewa 'alleluja', na znak paschalnej radości: oto Pan, który zwyciężył śmierć, piekło i szatana, zabiera do swej wiecznej chwały swą przeczystą Matkę, ze wszystkich ludzi na ziemi najściślej z Nim zjednoczoną, nie tylko fizycznie – z Niej przecież się narodził jako człowiek –
ale i duchowo, gdyż Ona przyjęła Go całym sercem, i zachowywała
w niepokalanym sercu Jego naukę i czyny, nieustannie rozważając Boże dzieła. Jako pierwsza ze zbawionych wchodzi do chwały nieba z duszą i ciałem. Radują się aniołowie i archaniołowie, gdy widzą cudowne działanie łaski w Tej, którą Bóg łaską obdarował od samego początku Jej życia, a teraz ukazuje całemu światu jaśniejącą i piękną, jako znak i zapowiedź dla każdego, kto przyjmie odkupienie (cf. kolekta wigilijna) i podąży drogą zbawienia, wiodącą do ciała zmartwychwstania i wiecznego życia. Święta Maryja jako pierwsza i, na razie, jedyna ze stworzeń Bożych, zmartwychwstała na wzór Chrystusa i weszła do wiecznej chwały.
Przeszłaś do życia, będąc Matką Życia. (z liturgii bizantyńskiej)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz