Exsulta donec potes, czyli znowu spoglądam na Północ

Heim ríð þú, Óðinn,

ok ver hróðigr!

Svá komit manna

meirr aptr á vit,

er lauss Loki

líðr ór böndum

ok ragnarök

riúfendr koma.

Tak mówi wskrzeszona przez Odina wieszczka-olbrzymka, którą wypytywał o losy swego syna, Baldra. Jedź do domu, Odin, i ciesz się! Nikt znowu nie przyjdzie do mnie, dopóki Loki nie uwolni się ze swych więzów i Ragnarök nadejdzie, a z nim ruiny.

Bogowie Północy nie są nieśmiertelni, wiedzą, jaki koniec ich czeka. Wiedzą, że mogą się cieszyć przy ucztach i w zwycięskich bójkach z olbrzymami, ale przeznaczenie wisi nad nimi. Jeszcze mają czas... dopóki mają czas... nic nie jest dla nich wieczne. Los jest odmierzony jak świeca, która musi się wypalić, jak czytamy w innym poemacie Eddy.

Smutne to i piękne zarazem. Tak jak, czasami, muzyka Ulma.