Et introibit Rex gloriae

Beda Czcigodny jest szczególnie związany z Wniebowstąpieniem Pańskim. Umierał w wigilię tej uroczystości, śpiewając, między innymi, antyfonę do Magnificat z II nieszporów, i jest też autorem pięknego hymnu na Wniebowstąpienie, Hymnum canamus gloriae. To w tym hymnie opisuje wejście Chrystusa do niebiańskiego Jeruzalem w obrazach z psalmu 24 [23]: dialog aniołów, towarzyszących Wstępującemu do nieba, z tymi, którzy w niebie byli. Bramy, podnieście swe szczyty, unieście się, odwieczne podwoje, aby mógł wkroczyć Król chwały (Ps 24 [23]:7), to wołanie anioła towarzyszącego Chrystusowi, Jego herolda. A ci, którzy są za bramami nieba, pytają: Któż jest tym Królem chwały? (Ps 24 [23]:8). I odpowiedź: Pan potężny w boju, Pan Zastępów, On jest Królem chwały! (Ps 24 [23]:8.10).

Psalm 24 [23] ma swoje szczególne miejsce w liturgii Kościoła. Śpiewa się go w czasie procesji Niedzieli Palmowej, wtedy obrazuje on wejście Chrystusa do ziemskiej Jerozolimy, przed Męką. Potem śpiewa się go kilka dni później, w Wielką Sobotę, i tam staje się on obrazem wejścia Chrystusa do Otchłani, do świata zmarłych. Jedno i drugie znajduje swoje spełnienie we Wniebowstąpieniu, kiedy Chrystus wchodzi jako zwycięski król do nieba: zwyciężył przez swoją śmierć i zmartwychwstanie, zwyciężył śmierć, piekło i szatana.

Do Wniebowstąpienia odnosi też liturgia fragment z Listu św. Pawła do Efezjan: Wstąpił na wysokości (...) rozdał dary ludziom (Ef 4:8), chociaż to właściwie cytat z psalmu 68 [67]:18. Staroangielski poeta Cynewulf dosyć oryginalnie postrzega te dary Chrystusowe. Nie ogranicza się tylko do darów duchowych, ale wymienia np. dar czy umiejętność gry na harfie (nazwanej 'radosnym drewnem' gleobeam), umiejętność żeglowania, wykucia miecza czy nawet... wspinania się na wysokie drzewa! Można powiedzieć, że przez Chrystusa, od którego wszystko bierze swój początek, wszystko osiąga swoją pełnię (cf. modlitwa po 7. czytaniu Wigilii wielkanocnej).