Nie wiecie, o co prosicie...

Rozpisałem się straszliwie w maju, niech mi wybaczy Najświętsza Dziewica, tyle różnych przeżyć i doświadczeń...

Marek opisuje prośbę synów Zebedeusza (Mk 10:32-45), Mateusz bardziej dyplomatycznie ją przedstawia, zrzucając winę na Zebedeuszową, która chciała synom zapewnić dobre miejsce w królestwie niebieskim. W każdym razie, Jezus odpowiada: Οὐκ οἴδατε τί αἰτεῖσθε (Mk 10:38), nie wiecie, o co prosicie. Bo prosicie, tak naprawdę, o picie mojego kielicha i o zanurzenie takie samo, jak moje, zanurzenie w cierpieniu i śmierci.

Tę Ewangelię wczoraj czytaliśmy, ale dzisiaj błysnęła mi w szczególny sposób. Patrzyłem na zdjęcia ze święceń kapłańskich, myślałem też o moich siostrach w Karmelu. Co się dzieje, kiedy biskup nakłada na diakona ręce, namaszcza go krzyżmem, wypowiada sakramentalne formuły? Co się dzieje, kiedy siostra leży krzyżem, śpiewają litanię do Wszystkich Świętych, a ona składa śluby wieczyste? Co możemy o tym wiedzieć my, którzyśmy chrzest przyjmowali jako niemowlęta, pierwszą Komunię świętą w wieku lat siedmiu czy ośmiu, bierzmowanie w wieku czternastu lat? Byliśmy wtedy zbyt nieświadomi, za mało świadomi, za głupi, żeby tak naprawdę pojąć, co się dzieje, poczuć Palec Bożej prawicy, czyli Ducha Świętego (cf. hymn Veni, Creator), na naszych czołach. Chrzest, bierzmowanie, kapłaństwo, te sakramenty zostawiają po sobie znamię, które po grecku nazywa się kharakter. Nie da się go zetrzeć ani zatrzeć, jest jak znamię wypalone rozgrzanym żelazem na krowie, zostaje na zawsze. Teraz możemy o tym rozmyślać, rozważać te sakramenty, czyli chrzest, bierzmowanie, pierwszą Komunię świętą, te tajemnice, może nawet, zgodnie z modą polskiego Kościoła, pochylać się nad nimi (ja dziękuję, zostanę przy rozważaniu). Ale to wszystko jest post eventum. Nawet jeśli pamiętamy moment przyjmowania tych trzech pierwszych sakramentów (właściwie dwóch, bo chyba jednak niemowlęctwo niewiele zostawia świadomych wspomnień), to byliśmy zbyt niedojrzali, zbyt głupi, zbyt niedouczeni, aby je naprawdę głęboko przeżyć. Dlatego zazdroszczę moim uczniom kapłanom, moim siostrom karmelitankom (chociaż one nie przyjmowały sakramentu, tylko składały śluby, ale przez nie wchodziły w bezpośredni, dotykalny kontakt z Panem), zazdroszczę im świadomego spotkania z sakramentem. Oczywiście, za kilkanaście lat, w miarę postępowania ku Chrystusowej Pełni, pewnie i oni powiedzą: Jacy byliśmy niedojrzali, kiedy nas święcili, jak mało odczuliśmy działanie Pana! Pewnie tak. Ale, póki co, są przede mną o kilkanaście kroków do przodu w doświadczaniu działania Boga.

Kiedy JHWH zobaczył, że Mojżesz podchodzi, aby popatrzyć, Bóg zawołał do niego ze środka krzewu: „Mojżeszu, Mojżeszu!” Odpowiedział: „Oto jestem”. Bóg rzekł: „Nie podchodź bliżej! Zdejmij z nóg sandały, bo ziemia, na której stoisz, jest świętym miejscem. JA JESTEM Bogiem twoich przodków, Bogiem Abrahama, Bogiem Izaaka, Bogiem Jakuba”. Wtedy Mojżesz zakrył swoją twarz, bo bał się spojrzeć na Boga. (Wj 3:4-6)