Nużący, przemądrzały Tytan

Wyznaję: nigdy, odkąd zacząłem poznawać mity, nie lubiłem Prometeusza. Był nudny, mało mityczny, zbyt racjonalny i racjonalistyczny. W przypisywanej Ajschylosowi sztuce Prometeusz skowany (tzn. przykuty do kaukaskiej skały, a nie pochodzący z jakiejś Kowany), Prometeusz użala się nad sobą i opowiada, co zrobił dla ludzi. Wszystko w stylu „ja, ja, ja, tylko ja”. Czegóż to on ludzi nie nauczył! I astronomii, i liczenia, i pisania, i medycyny, i oswajania zwierząt, a raczej zaprzęgania ich do ciężkiej pracy. Dał ludziom pamięć i zdolność odróżniania snu od rzeczywistości, nauczył sztuki wieszczej i budowania statków. Co więcej, Prometeusz żali się na swój los, ale wyznaje, że przecież zna przyszłość, więc wiedział, że tak się stanie, że taka kara go czeka. A już zupełnie denerwujące jest jego wyznanie, że on i tylko on zna pewną tajemnicę, dotyczącą losu samego Dzeusa. Taki to on jest wspaniały i ważny! Po prostu najmądrzejszy z całej wsi. A przecież pochodzi dopiero z drugiego pokolenia Tytanów, wielki Uranos i czcigodna Gaja nie są jego rodzicami. A tu każą się nim zachwycać, bo dobrodziej ludzkości, bo prometejski duch i prometejskie czyny... Ja dziękuję, nie jestem zainteresowany, chociaż muszę teraz wspomnianą wyżej sztukę ponownie czytać.

+  +  +  +  +

A dziś drugi z dni krzyżowych, dni błagalnej procesji z litanią do Wszystkich Świętych.